چند روز پيش انگار روز اهدا عضو بود. در حال رانندگي راديو گوش مي‌کردم. مجري با خانم دکتر فلاني که حتما يک پست مرتبط با اهدا عضو در يک سازماني داشت، مصاحبه مي‌کرد. خانم دکتر بعنوان مقدمه گفت: «ما ايرانيها مردمان بسيار شريف، با اخلاق، با گذشت، با فرهنگ، متمدن، انسان دوست، روحاني و بي‌نظيري هستيم که از تمامي صفات خوب ابناء بشر بهره برده‌ايم.» سپس در پاسخ به اولين پرسش مجري در مورد آمار اهداء عضو با لحني به کل متفاوت از پاراگراف اول گفت: «آمار اهدا در ايران بسيار پايين است و در مقایسه با اروپا سرانه آن کمتر از نصف است.» گفت که در اين زمينه فرهنگسازي نشده و فرهنگش وجود ندارد و بايد خيلي کار کرد.
فکر کردم طرف آلزايمر داشت وگرنه چه اصراري بود اون مقدمه را بگه؟
مي‌گفت به استناد آيه 28 سوره بقره معاد جسماني است و ميت به حالت سكون و بي‌روح بودن بدن مي‌گويند.
ReplyDeleteيعني روح ميت مي‌شود و دوباره بدن به او بازمي‌گردد و حي مي‌شود.
حالا اگر كسي عضوش را اهدا كند يعني تكه‌اي از خودش را داده و حكايت ثبت و ضبط گناهان و كرده و ناكرده او و بعد دوباره زنده شدن با همين جسمش چه مي‌شود؟
والله اينا که شما گفتي را من بيل مي‌رم. خدا را شکر براي پاسخ به اين دست پرسشها، کارشناس زياد است.
ReplyDeleteلطفا جسارت من رو ببخشيد ولي به نظر من شما هم در وبلاگتون به درد همون خانم دكتر دچار خواهيد شد. يعني الان مي گيد كه ايران خوبه ولي تا چند وقت ديگه پست هاتون پرميشه از پست هايي كه در مورد اخلاق و رفتار منفي ايراني ها نوشته ايد!
ReplyDelete